Pokora w walce duchowej

1. Szatan chce zniszczyć w człowieku przede wszystkim pokorę. Jest to działanie celowe i

przemyślane, bo to brak pokory stał się przyczyną upadku Szatana. Jego pycha spowodowała to, że

przyznał swojej zasłudze piękno, które miał tylko jak dar Stwórcy. Szatan nie ma pokory i zwalcza

każdy jej przejaw – zwłaszcza pokorę serce Jezusa i Maryi.

2. Czym jest pokora?

• Pokora to prawda o sobie i Bogu. Sami z siebie nie mamy nic – to co mamy pochodzi od Boga.

• Pokora to uniżenie ludzkiego ducha przed Bogiem, otwartość na Jego działanie, przynoszenie

owocu, kóry nie pochodzi od nas, ale jest darem Boga (jak ziemia – humus -> humilitas).

• Pokora to świętość – uznanie, że Bóg jest wszystkim, że od Niego mamy wszelkie dobro. To co jest

nasze to niemoc, nędza. Zdolność przypisania Bogu wszystkiego. Święci mówią o pokorze jako o

chlebie, który należy spożywać z każdą potrawą.

• Pokora to fundament życia duchowego. Im wyższy dom tym głębszy fundament.

3. Dwa rodzaje pokory:

• Pokora rozumna – nabywa ją człowiek przez rozważanie o swojej słabości i wielkości Boga.

Poznanie siebie daje podwaliny pokory, rozmyślanie o sprawach nadprzyrodzonych i życiu Jezusa

pozwala w niej się utwierdzić (skutki braku pokory: „zawieszenie duszy w powietrzu”, brak

przykładu Jezusa, osłabienie miłości do Eucharystii, pobożności Maryjnej, brak pokory).

• Pokora płomienna – jest darmowym darem Boga, pozwala doświadczyć wielkiej radości, własnej

małości i równocześnie wielkiej miłości Boga.

4. Szatan próbuje stworzyć falsyfikat pokory. Jak odróżnić pokorę od postawy fałszywej?

• znaki autentyczności: wewnętrzna radość, pokój (nawet wobec uznania grzechu), cichość i moc,

• pokora fałszywa: zniechęcenie, rezygnacja z ćwiczenia się w cnotach, niepokój serca, brak

przebaczenia sobie popełnionych błędów (pokusa duchowego perfekcjonizmu – nie dopuszcza

słabości i upadku).

5. Jak przezwyciężyć fałszywą pokorę?

• Unikanie niepotrzebnych rozpamiętywań własnej grzeszności i niedoskonałości (może się to stać

pożywką dla melancholii i pozwala Szatanowi podsuwać zniechęcające i paraliżujące myśli),

• Zachowanie miary w poznaniu siebie (w sferze swej grzeszności zwłaszcza) – nie dociekać

wszystkich szczegółów, bo to zasłania obecność miłosiernego Boga (tylko widzimy Jego

sprawiedliwość),

• Przenoszenie wzroku na Chrystusa jako dobra najwyższego, oddanie Zmartwychwstałemu swoich

słabości i grzechów jest postawą prawdziwej pokory (w Nim grzech jest pokonany).

6. Czym jest prawdziwa pokora?

• Jest lekarstwem zwalczającym przejawy pychy (pycha rozrasta się w człowieku od małych

ciekawości aż do nałogu grzeszenia),

• Pokora powściąga pychę we wszelkich jej przejawach (pycha to przewrotne umiłowanie siebie,

przepaska na oczach zasłaniająca prawdę, pycha odrzuca pouczenia i ciągle dyskutuje),

• Ps131 – stopnie do uzyskania pokory: cierpliwa praca nad pragnieniem bycia „kimś”, poprzesta­nie

na tym co małe, zaprowadzenie wewnętrznego ładu i pokoju,

• Postawa pokory to wysiłek akceptacji sercem tajemniczego działania Boga, przyjęcie tego co Bóg

Ci daje jest często trudniejsze od oddawania Mu siebie (św. Teresa z Lisieux: pokora to

przyjmowanie i miłość, pełnienie woli Ojca).7. Jak starać się o pokorę i bronić przed pychą? (Jk4,6)

• Kształtować właściwe postawy wobec pochwał i zarzutów

• Nie chwalić się samemu (postawa faryzeusza w świątyni – Łk18,11-12),

• Nie oczekiwać pochwał, bo to prowadzi do utraty zasług dobrych czynów (Mt6,1-2),

• Nie przywiązywać serca do pochwał, ale odnosić je do Boga jako dawcy wszelkiego dobra

(1Kor4,7),

• Próbuj znosić z cierpliwością zarzuty słusznie Ci stawiane (chodzi o stałą dyspozycję i umiejęt­ność

przyznania się przed sobą, że coś zrobiłem nie tak – wymaga cierpliwej pracy nad sobą),

• Znakiem mocy ducha jest cierpliwe przyjmowanie zarzutów niezasłużonych lub mało zasłużonych

(wzorem jest pokora Jezusa),

• Mt20,28 – serce Jezusa jest stałym punktem odniesienia dla pracy nad cnotą pokory.

8. Jakie są fronty walki o pokorę?

• Pokora wobec dóbr zewnętrznych (zapewniają poważanie, honor, majątek, dobre imię, przywileje,

atrakcyjność) – gdy przylgnie do nich serce tworzą wokół niego szczelną fasadę, która nie

dopuszcza słabości, ukrywa wszelką nędzę i grzech; dobra zewnętrzne stają się źródłem wartości

osobistej (ich utrata ze zdwojona siła ukazuje słabości , biedę i niedomaganie). Pokora polega tu na

świadomości, że to nie dobra zewnętrzne decydują o twojej wartości i że są przemijające.

• Pokora woli (wola daje władzę rozkazywania, jest źródłem niezależności i daje poczucie własnej

siły) – gdy ufasz zbytnio sobie i chcesz rządzić masz trudność w poddaniu się Bogu i przyjęciu

postawy uległości. J15,5 (Flp2,13) – przyjęcie, że bez Boga nic nie mogę, bo On jest źródłem

chcenia i działania pomaga kształtować pokorę woli.

• Pokora rozumu (łatwo zachłysnąć się swoją wiedzą, przemyśleniami, uczynić bóstwo i ostateczny

punkt odniesienia z własnego rozumu) – gdy zbytnio ufasz własnym osądom, lekceważysz zdanie

innych, zamykasz się na Boże natchnienia, które nie zawsze są rozumowo logiczne (Bóg też działa

przez cierpienie, niemoc, słabości). 1Kor 1,26-29 – pomaga zrozumieć Boże działanie i kształtować

postawę pokory. Rozum jest szczególnie narażony na pokusy ze strony Szatana.

• Pokora ducha (brak takiej pokory ujawnia postawa faryzeusza w świątyni – chełpliwość z

dokonanych dzieł, doznań duchowych i przywilejów). - tu pycha jest bardzo subtelna i psuje dobra

duchowe. Kształtowanie pokory duchowej to roztropna i powściągliwa mowa o sobie, strzeżenie

duchowych sekretów i łask Chrystusa, nie przechwalanie się doznaniami duchowymi (są jak cenne

zapachy w szkatule, gdy ją nieroztropnie otwieramy uciekają – św. Teresa z Lisieux).